نقلک: گُـرَه (به معنی گِرِه)

پیرمردی بَش درِ خانه یه روستایی و او دِ یه کَموک گندم هاگیت.
گندمانه بِریت دامانشی میان و گُرَه بِزی.
همینطور که راه میشی، خدایی همراه گپ میزی:
ای گشاینده گره های سخت. مایی زندگی یی گره هانه دی بگشا.

هامون لحظه، دامانشی گُره وا گردی و گندمانش زیمینی سر بِریت!!!

ای دل غافل.
پیرمردک بِزی کله شی سر  و رو به آسمان کورد و بگوت:
آخه عزیزجان، مون تو ر بگوتم زندگی یی گره هانه وا کن. نه این دامانمی گره!
تو گو یه عُمره خدایی مینی، چطو این گره ره با آن یکی اشتباه بیگیتی.
ایسه چه خاک سَرم کنوم؟.

بعد دی بَنشت زیمینی سر تا گندمانه جمع کنه، یگهو بدی آنجه یه گنج کِتی با یه عالوم طلا

هامون دم ندا بیامی:
ای کَم طاقته بنده. اگه مون گره گُشام که خوب میدانوم چه گره ایه وا کنوم.
تو نوگاه نو که درختی سر دری یا ته چاه
تو مونو بین که مونوم مفتاح راه

ایلاهی گره های زندگیتان به دست خدای کریم یک به یک وا گرده

TaleghaniDarji
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی